b, B
Türk abecesinin ikinci harfi, “be” ad›
verilir; ses bilimi bak›m›ndan yumuflak-
süreksiz ünsüz.
B
kim.
Bor elementinin simgesi.
Ba
kim.
Baryum elementinin simgesi.
baba
a.
1.
Çocu¤u olan erkek:
Üç çocuk
babas› bir adamd›.
2.
Yaflça büyük er-
keklere bir sayg› ifadesi olarak kullan›-
lan unvan:
Nas›ls›n Naci Baba?
3.
Baba
gibi koruyucu olan ya da baba yerine
koyulan kifli
: Enifltem olmas›na karfl›n,
bir baba gibi yaklafl›rd› bana.
4.
Ata.
5.
Bir ülkeye, bir toplulu¤a büyük yarar
sa¤lam›fl kifli:
Atatürk hepimizin babas›-
d›r.
6.
esk.
Tarikat ve tekke büyü¤ü:
Gül
Baba.
7.
den.
Gemi ve iskelelerde hala-
t›n tak›ld›¤›; a¤aç, demir ya da betondan
yap›lm›fl yuvarlak bafll› dikme:
gemi ba-
balar›.
8.
mec.
Bir alanda öncülük eden,
bir düflüncenin öncüsü olan kifli:
Picas-
so, resim alan›nda kübizm ak›m›n›n ba-
bas› kabul edilir.
9.
mec.
Yasa d›fl› gizli
ifller yapan çetenin bafl›.
babaanne
a.
Çocu¤a göre, babas›n›n anne-
si.
babacan
ön a.
(erkek için) Olgun, güveni-
lir, cana yak›n:
Babacan bir adamd›.
babafingo
a. (babafi’ngo) ‹t. den.
Yelkenli
gemilerde direklerin en üst bölümü.
babaköfl
a. hayb.
Ayaks›z, y›lan biçiminde
bir tür kertenkele.
babalanmak
(nsz.)
1.
Öfkelenmek, babala-
r› tutmak.
2.
argo
Kabaday›ca davran-
mak, diklenmek.
babal›k, -¤›
a.
1.
Baba olma durumu, ya
da niteli¤i.
2.
hlk.
Üvey baba:
Babal›¤›
iyi bir insana benziyordu.
3.
hlk.
Kay›n
baba, kay›n peder.
4.
tkz.
Yafll› erkekleri
küçümsemek için kullan›lan bir seslen-
me sözü:
Babal›k, sen bu ifle kar›flma!
babal›k etmek
baba gibi davranmak,
koruyup gözetmek:
Y›llarca bana baba-
l›k yapt›.
baba oca¤›
a.
1.
Bir kiflinin do¤up büyüdü-
¤ü yer ya da dededen, babadan kalan
mülk.
2.
Sürekli özlemi duyulan, s›cak-
l›¤› aranan s›la; babaevi.
babayani
ön a. (babaya:ni:)
Gösteriflsiz,
sade, içten davranan:
Babayani tav›rlar›
dikkatimi çekmiflti.
babayi¤it, -di
a.
1.
Güçlü, heybetli kifli.
2.
mec.
Bir fleyi yapmaktan çekinmeyen,
korkusuz, yürekli kifli, kabaday›.
Bab݉li
öz. a. (ba:’ b›a:li:) Ar.+Far. tar.
1.
Osmanl› ‹mparatorlu¤u döneminde ‹s-
tanbul’da baflbakanl›k, iç iflleri ve d›fl ifl-
leri bakanl›klar› ile Dan›fltay›n bulundu-
¤u yap›.
2.
mec.
Osmanl› Hükûmeti.
3.
mec.
‹stanbul bas›n›.
baca
a. Far.
1.
Ocaktan, sobadan, kalorifer
kazan›ndan ç›kan duman ve gazlar›n d›-
flar› at›lmas›n› sa¤layan yol; bu yolun
çat› üzerinde yer alan bölümü:
Baca t›-
kanm›fl, temizletmemiz gerekiyor.
2.
Maden oca¤›, kanalizasyon gibi yer alt›
yap›lar›n› havaland›rmaya yarayan ka-
nal.
3.
Ma¤ara ya da da¤l›k bölgelerde
yukar›ya do¤ru t›rmanan ve ucu d›fl me-
kâna aç›lan, dört yan› kapal›, uzun, di-
key kanal.
bacak, -¤›
a.
1.
‹nsanlarda ve hayvanlarda
yürümeyi, koflmay›, s›çramay›, hareket
81
B
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:58 Page 81
