“Teşkilat-ı Esasiye Kanunu”nun idari yapıyla ilgili maddeleri aynen korunmuştur. Cumhuriyet’in bu ilk yıllarında anayasada belirtilen şartlar doğrultusunda idarede kolaylık sağlanması amacıyla idari taksimatta ıslah çalışmaları başlatılmıştır. Üsküdar, Beyoğlu, Çatalca, Gelibolu, Ardahan, Muş, Dersim (Tunceli), Genç, Siverek, Ergani ve Kozan illerinin 877 sayılı kanunla ilçeye çevrilmesiyle 1926 yılında toplam il sayısı 63’e düşmüştür. Bu sayı 1933 yılında 2197 sayılı kanunla Aksaray, Cebelibereket (Osmaniye), Artvin, Hakkari illerinin ilçeye dönüştürülmesi
ve Mersin ile Silifke illerinin İçel ili olarak birleştirilmesiyle 57’ye düşmüştür. Ancak 1936 yılında 2885 sayılı kanunla Artvin, Hakkari, Bitlis, Bingöl ve Tunceli’nin il yapılması ve 1939 yılında Hatay’ın il statüsüyle anavatana katılmasıyla il sayısı tekrar 63’e yükselmiştir.
Cumhuriyet’in ilk yıllarında daha çok illerin topraklarının birleştirilmesi şeklinde gelişen hareketliliğin aksine 1960’lı yıllardan itibaren yeni illerin oluşturma sürecine girilmesiyle il sayısının sürekli arttığı gözlenmiştir. 1960’ların başında 525 köyün bucak, 186 bucağın ilçe