yormufl, dedi ona. Yalanc› kaplumba¤a derinden gelen
bir sesle;
— Pekâlâ. ‹kiniz de oturun. Ben öykümü anlat›p bitire-
ne dek hiç sesinizi ç›karmay›n, dedi.
Oturdular. Ama yalanc› kaplumba¤a susuyordu. Ali-
ce sab›rs›zl›kla, ¡Bafllamazsa nas›l bitirebilir ki.™ diye dü-
flündü. Kaplumba¤a sonunda derin bir iç geçirdikten son-
ra anlatmaya bafllad›:
— Bir zamanlar, ben gerçek bir kaplumba¤ayd›m.
Yine uzun bir sessizlik oldu. Sessizli¤i bozan, grifon ve
yalanc› kaplumba¤an›n hiç dinmeyen h›çk›r›k sesleriydi.
Alice neredeyse aya¤a kalk›p ¡Yaflam öykünüzü anlat-
t›¤›n›z için teflekkür ederim efendim.™ diyecekti ama bu
sessizli¤in mutlaka bir sonu oldu¤unu düflünüp yerinden
k›p›rdamad›. Kaplumba¤a sonunda devam etti:
— Biz küçükken denizin içindeki okula giderdik. Ö¤-
retmenimiz yafll› bir su kaplumba¤as›yd› ve biz ona ka-
ra kaplumba¤as› derdik, dedi.
— Neden öyle olmad›¤› hâlde ona böyle diyordunuz,
diye sordu Alice.
— Ne kal›n kafal›s›n! Öyle diyorduk, çünkü o bizim
ö¤retmenimizdi.
— Böyle basit bir soru sordu¤un için utan, dedi grifon
da.
Yarat›klar›n ikisi de susup gözlerini utanc›ndan yerin
dibine geçmifl olan zavall› Alice’e diktiler. Sonunda gri-
fon, yalanc› kaplumba¤aya döndü ve:
43
Z-Alice harikax 28/01/2008 13:24 Page 43
