118
Ünlü bir yazar›m›z Aziz Nesin, annesi ile ilgili unutamad›€› bir an›s›n› an-
lat›yor:
Annemle ilgili bir an›m› bir de annemin foto€raf›n› istemiflsiniz.
Annemin hiç foto€raf› yoktu.
1926 y›l›nda yirmi alt› yafl›ndayken veremden ölen annem bütün yaflam›n-
da resim çektirmedi. Çünkü o zaman bizim ortam›m›zda (yeni kuflaklar pek fla-
flacaklar belki de) resim çektirmek günah say›l›rd›. Yaln›z, askerlik gibi resmî ifl-
leri için erkekler vesikal›k resim çektirirlerdi.
Annem ölüm döfle€indeyken ben okudu€um yat›l› okuldan çoktan kaçm›fl-
t›m; ama bunu annem de babam da bilmiyordu.
Ölümünden üç gün öncesinden, beni annemin yan›na sokmuyorlard›. Ölü-
münden bir gün önceydi, annemin yatt›€› odan›n kap›s›ndan içeride konuflulan-
lar› dinliyordum. Annemin flu sözlerini duydum;
— O€lum yat›l› okulda ya, art›k gözlerim aç›k gitmeyece€im... Oysa ben bir
okul kaça€›yd›m. Paras›z yat›l› okuldan kaçm›flt›m.
Annemin bu sözlerini duyunca, a€layarak evden ç›kt›m. O zaman on bir
yafl›ndayd›m.
Ertesi gün de annem öldü. Sesi hep kula€›mdayd›.
«O€lum yat›l› okulda ya, art›k gözlerim aç›k gitmeyece€im.»
Okumam›n tek nedeni annemin bu sözleriydi. Bütün hayat›mda annemin
duyabildi€im bu sözleri kula€›mdan hiç eksilmedi. Hep onun bu sözlerini dü-
flündüm. Yaln›z bunun için okudum, okula gitmenin yollar›n› arad›m. Onun
sözleri beni kamç›lad›. Yoksa okul kaçk›n› on bir yafl›ndaki ben, bir daha hiç
okula gidecek de€ildim. Beni okula göndermeye zorlayacak kimse de yoktu,
yoksulduk.
Bugünkü kiflili€imi, anneme, özellikle annemin duydu€um son sözlerine
borçluyum.
Aziz NES‹N
ANI
