önden atla geliyordu. Arkada iki araba vard›. Atlardan birine Mr. Roc-
hester binmiflti; yan›nda da güzel bir kad›n vard›.
Mrs. Fairfax:
– Bu Miss Ingram, dedi. Her zamankinden daha güzel!
O ilk akflam, Mr. Rochester’› hiç görmedim. Yukar›da Adéle’le bir-
likte kald›m. O, afla¤›ya inip han›mlarla tan›flmak istiyordu; fakat ben
Mr. Rochester’›n bundan hofllanmayaca¤›n› düflündüm. Yukar›da otu-
rup afla¤›dan gelen sesleri dinledik. Yemekten sonra, piyano eflli¤inde
flark› söyleyen iki kiflinin sesini duyduk. Erke¤in sesini hemen tan›d›m.
Bu, Mr. Rochester’›n sesiydi.
Ertesi gün Mr. Rochester, bir not göndererek Adéle’in ve benim, ye-
mekten sonra afla¤›ya, onlar›n yan›na inmemizi istedi. Afla¤›ya indi¤im-
de, biraz korkuyordum. Bu insanlar, benim gibi zavall› bir mürebbiyeye
nas›l davranacaklard›? Fakat Adéle çok heyecanl›yd›. En sonunda, bü-
tün o güzel han›mlar› görebilecekti.
Bana, merakla:
– Annemin Paris’teki arkadafllar›na benziyorlar m› acaba? diye sordu.
Afla¤›ya, oturma odas›na indi¤imizde, konuklar henüz yemeklerini
bitirmemifllerdi. Olabildi¤ince göze çarpmamaya çal›flarak, bir köfleye
oturdum. Konuklar›n beni fark etmelerini istemiyordum.
Biraz sonra, yemek odas›ndan ç›kan han›mlar odaya geldiler. Se-
kiz kifliydiler. Neyse ki, ço¤u beni görmedi. Gördülerse bile, bir fley söy-
lemediler. Görür görmez Blanche Ingram’›n hepsinden daha güzel ol-
du¤unu fark ettim. Uzun boyluydu ve dik oturuyordu. Saçlar› ve gözle-
ri siyaht›. Fakat ondan hiç hofllanmad›m. Nazik ve dostça görünmüyor-
du. Kimseyi dinlemiyordu.
Bir süre sonra, kahve servisi yap›ld› ve beyler içeri girdiler. Mr. Roc-
hester, onlardan birkaç dakika sonra gelerek han›mlarla konuflmaya
bafllad›. Bana hiç bakm›yordu. Ben de ona bakmamaya çal›fl›yor, fakat
bundan kendimi alam›yordum. O anda, benden ne kadar uzakta görü-
nüyordu. Oysa beraber oldu¤umuz son gece, birbirimize ne kadar da
yak›nd›k. Onu görür görmez, hakk›nda verdi¤im kararlar de¤iflti. Yan-
l›fllar› oldu¤unu ve hiçbir zaman benim olamayaca¤›n›; fakat onu her
41
