ODA HAPS‹
Mrs. Reed’in, “Onu k›rm›z› odaya götür!” sözü içimi korkuyla dol-
durmufltu.
Bessie, beni orada b›rakarak kap›y› üzerime kilitledi. ‹çerde yaln›z
kal›nca, çevreme bak›nd›m. Buras› day›m›n yatak odas›yd›. Day›m, do-
kuz y›l önce bu odada ölmüfltü. O zamandan beri, burada kimse uyu-
muyordu. Oda çok genifl ve so¤uktu. Yatak ve sandalyeler bana çok
büyük görünüyordu. Yerimden k›p›rdamaya bile korkuyordum. Bes-
sie’nin hayaletlerle ilgili öykülerini an›msam›flt›m. Bessie, insanlar›n öl-
dükten sonra, bazen evlerine geri döndüklerini anlatm›flt›.
Day›m›n ailesiyle geçirdi¤im yaln›z ve üzüntülü günleri düflünerek
a¤lamaya bafllad›m. Beni hiçbir zaman kimse sevmeyecek, diye düflü-
nüyordum. Y›llarca, yengemi ve kuzenlerimi memnun etmeye çal›flt›m;
fakat onlar, her geçen gün benden daha çok nefret ediyorlard›. Day›m
bana çok iyi davran›rd›, fakat art›k o yoktu. fiimdi beni kimse sevmiyor-
du.
Akflam olup da hava kararmaya bafllay›nca, korkum daha da artt›.
Yerimden kalkmaya bile cesaret edemiyordum. Birdenbire, karfl›mdaki
8
