Dantes, ayaklar›n›n kald›r›ld›¤›n›; bileklerinin, bir iple
ac›tacak kadar s›k› s›k›ya ba¤land›¤›n› duyumsad›.
‹ki gardiyan onu tafl›rken üçüncüsünün sesi duyuldu.
– Onu dikkatli f›rlat›n. Bundan önceki, kayalarda par-
çalan›nca müdürün ne kadar k›zd›¤›n› an›msars›n›z.
Müdürü yine k›zd›rmayal›m.
Dantes, çuval›n iki ucundan tutan gardiyanlar›n onu
sallad›¤›n› duyumsarken; gardiyanlar saymaya bafllad›-
lar:
– Biir... ‹kiiii....Üüüüç, haydaa!
Dantes’nin korkudan kan› donmufl gibiydi. Adada
ölülerin denize at›ld›¤›n› unutmufltu. fiimdi o da, ayakla-
r›na gülle ba¤l› olarak denizin dibini boylayacakt›.
* * *
35
