Doktor, rahibin ölümünü do¤rulad›ktan sonra; müdür
gardiyanlara, rahibi içine koymak üzere bir çuval getir-
melerini söyledi. Gardiyanlardan biri cesedin kaçta kal-
d›r›laca¤›n› sorunca müdür:
– Gece on s›ralar›nda, yan›t›n› verdi.
– Burada nöbetçi b›rakal›m m›?
– Gerek yok, gece gelip al›rs›n›z.
Sesler kesilmiflti. Dantes, onlar›n gitti¤inden emin
olunca yeniden rahibin hücresine girdi. Rahibi, çuvala
koyup çuval›n a¤z›n› dikmifllerdi.
Dantes yine yapayaln›z kalm›flt›. Buradan kaçabile-
cek miydi? Nas›l kaçacakt›?
Bunlar› düflünürken akl›na delice bir fikir geldi. Rahi-
bin kondu¤u çuval›n a¤z›n› söküp onu ç›kard›. Rahibi,
kendi hücresine götürerek, s›rt› kap›ya gelecek biçimde
yata¤a yat›rd›. Arkadan bakan biri, Dantes’nin uyudu¤u-
nu san›rd›.
Sonra yine rahibin hücresine döndü. Çabucak, onun
gizledi¤i yerden i¤ne, iplik ve b›ça¤› alarak çuval›n içine
girdi. Söktü¤ü yeri içerden dikti. Böylece, kaç›fl plân›n›
haz›rlam›fl oldu.
Bundan sonraki bekleme süresi, Dantes’ye yüzy›llar
kadar uzun geldi. Çuval›n içerden dikildi¤i anlafl›l›rsa bu,
onun sonu olacakt›.
Sonunda gardiyanlar geldiler. Biri arkadafl›na:
– S›k›ca ba¤lamaya çal›fl, dedi.
34
