süre Dantes’yi yaln›z b›rakt›.
Dantes’le rahip aras›ndaki ba¤l›l›k, zamanla iyice
güçlendi. Bir gün, rahip onu evlâtl›¤a kabul etti.
Birlikte yeni bir kaç›fl plân› yapt›lar. Yo¤un bir flekilde
çal›flmaya bafllad›lar. Ama, yafll› rahip günden güne
güçten düflüyordu.
Dantes bir sabah, rahibi yata¤›n›n üzerine devrilmifl
olarak buldu. Kesik kesik soluk al›yordu. Vücudu ter için-
deydi.
Dantes hemen rahibin yan›na kofltu.
Rahip:
– Yata¤›m› kald›r. Yata¤›n alt›nda, içinde k›rm›z› s›v›
olan bir flifle var. O flifleyi al. Komaya girersem difllerimi
arala ve o s›v›dan on damla damlat, dedi.
Sözünü bitiren rahip k›vranmaya bafllad›. On dakika
sonra komaya girdi. Dantes, adam›n çenesini aralaya-
rak s›v›dan on damla damlatt›. Az sonra, rahip kendine
geldi. Fakat sa¤ koluyla baca¤›n› oynatam›yordu.
Dantes, rahibi avutmaya çal›flt›. Onu hiçbir zaman
terk etmeyece¤ini söyledi.
Rahip buna çok sevindi.
– Yavrum, sen çok iyi bir insans›n. Bu iyili¤inin ödü-
lünü bir gün mutlaka göreceksin, dedi.
* * *
27
