Bayan Moncerf de¤il, Mercedes’im.
– O öldü.
– Ölmedi, yafl›yor ve sen akl›mdan hiç ç›kmad›n. Se-
ni görür görmez tan›d›m. Fernand’›n bafl›na bu belâlar›
da senin sard›¤›n› biliyorum.
– Yan›l›yorsunuz, onun bafl›na bu belâlar› Tanr›n›n
adaleti getiriyor.
– Peki neden bu adaleti sen temsil ediyorsun? O ne
yapt›?
Monte Cristo, ceza evi arflivinden ald›¤›, y›llarca ön-
ce yaz›lm›fl ihbar mektubunu gösterdi. Mektubu okuyan
Mercedes bir 盤l›k att›:
– Tanr›m, bu mektup...
– Evet, bu mektup yüzünden y›llarca, haks›z yere
zindanda yatt›m. Onun için öcümü alaca¤›ma ant içtim.
– O zaman, öcünü suçlu olan bizlerden al. O¤lumu
öldürme. Ben de çok ac› çektim. Senin öldü¤ünü san›-
yordum. Benim hat›r›m için o¤lumu affet.
Monte Cristo, düelloda Albert’›n yerine kendisinin
ölece¤ine söz verdi.
Ama ertesi gün düello yerinde Albert, bütün olan bi-
tenleri bildi¤ini söyleyerek konta elini uzatt›. Kont, ac› bir
gülümsemeyle onun elini s›kt›. Albert da eve döndü. Ana
o¤ul, evden ayr›lmaya karar vermifllerdi.
O¤lunun korkakl›¤›n› onuruna yediremeyen Kont
Moncerf, düellonun neden yap›lmad›¤›n› ö¤renmek için
64
