Biraz dinlendikten sonra kazmaya bafllad›lar. Bir saat
sonra:
– Hazineleri çok mu derine gömerler? diye sordu Huck.
– Pek sanm›yorum. San›r›m yanl›fl yeri kazd›k.
De¤iflik bir yer seçip yeniden ifle girifltiler. Bir süre sonra
Huck, aln›nda birikmifl teri silerken:
– Bundan sonra nerede kaz› yapaca¤›z? dedi.
– Cardiff Tepesi’nde. Dul han›m›n evinin arkas›ndaki bü-
yük a¤ac›n dibinde.
– Güzel bir seçim. Ama, oras› dul han›m›n topra¤›.
Hazineyi elimizden alabilir.
– Hazine, onu bulan›nd›r. Kimin topra¤› oldu¤u hiç önem-
li de¤ildir.
Yine çal›flmaya koyuldular. Çok geçmeden Huck:
– San›r›m, yine yanl›fl yeri kaz›yoruz, dedi.
– Baz› hazineler büyülüdür. Belki de, o yüzden bulam›-
yoruz.
– Cad›lar gündüzleri etkili olmazlar.
– Hakl›s›n. Bunu düflünememifltim. Daha önce nas›l da
akl›ma gelmedi. Gece yar›s› ay ›fl›¤›nda, dal›n gölgesinin
düfltü¤ü yeri kazmal›y›z. Orada buluruz hazineyi.
O gece, kararlaflt›rd›klar› yerde bulufltular. Saat 24.00
oldu¤unde ay, tam tepedeydi. Bir dal›n gölgesini belirleyip
kazmaya girifltiler. Kazma sert bir fleye dokununca, heyecan-
lan›yorlard›. Sonunda:
92
