ölüp giderler. Çok sonralar› biri, hazinenin yerini gösteren sa-
rarm›fl bir k⤛t bulur. Ama, bir fley anlayamaz. Bildi¤imiz ya-
z› yerine hiyeroglif kullan›lm›flt›r.
– Hiyero... Nas›l söyledin?
– Hiyeroglif. Yani resim gibi bir yaz›.
– Nereyi kazaca¤›z?
– ‹stersen, ilk önce yafll› a¤ac›n dibini kazal›m.
Birer kürekle kazma bulup yola koyuldular. Befl kilometre
uzaktaki hedefe var›nca, biraz dinlenmek için a¤aç gölgesine
uzand›lar.
– Hazineyi bulursak, pay›na düflenle ne yapmak istersin?
– Pasta yer, limonata içer, her gün sirke giderim.
– Para biriktirmeyi düflünmüyor musun?
– Günün birinde babam köye gelince, elimdeki paray› ku-
rufluna kadar al›r. Peki, ya sen ne yapmak istersin?
– Yeni bir trampet, k›rm›z› bir boyun ba¤›, keskin bir b›çak
alaca¤›m. Sonra, belki de evlenirim.
– Evlenmek büyük bir ç›lg›nl›k. Babamla annem gün boyu
kavga ederdi.
– Benim evlenece¤im k›z kavga etmez.
– Tom, bütün kad›nlar birbirine benzer. Biraz daha düflün-
melisin bence. Ad› ne k›z›n?
– fiimdi olmaz, zaman› gelince söylerim.
– Öyle olsun. Ama, sen evlenirsen iyice yaln›z kalaca¤›m.
– Neden? Gelir bizimle oturursun.
91
