– Beyaz Ayl› fiövalye! Ad›n›z› ve ününüzü hiç duyma-
d›m. Toboso’lu Dulsinea’y› bir kez dahi gördü¤ünüzü
sanm›yorum. Görseydiniz böyle düflünmezdiniz. Sizinle
hemen dövüfle haz›r›m.
Sözünü tamamlayan Don Kiflot, dövüfle haz›rland›.
Her dövüflten önce yapt›¤› gibi, bütün kalbiyle sevgilisi
Dulsinea’y› akl›ndan geçirdi.
‹kisi de ayn› anda dizginleri b›rakt›lar. Beyaz Ayl› fiö-
valye’nin at› daha h›zl›yd›. Bu yüzden Don Kiflot yar› yo-
la gelmeden, o, savafl alan›n›n yar›s›n› çoktan geçmiflti.
Var gücüyle Rosinante’yi savurdu, binicisiyle birlikte ol-
dukça uza¤a f›rlatt›. Kendisi de at›ndan atlay›p rakibinin
yan›na geldi. Karg›s›n› onun siperli¤ine dayad›.
– Kaybettiniz dövüflü, e¤er koflullar›ma uymazsan
kendini ölmüfl bil.
Don Kiflot, neye u¤rad›¤›n› flafl›rm›flt›.
– Dulsinea kad›nlar›n en güzelidir, diye diretti. Bense
en talihsiz flövalyeyim. Onurumu k›rd›¤›na göre, karg›n›
bat›r, öldür beni.
– Böyle bir fley yapmaya niyetim yok. Senyora Dulsi-
nea’n›n güzelli¤i sonsuza dek sürsün. Söylediklerimin
yerine gelmesi için, bu serüveni burada b›rak›p evine
dönmen yeterli.
fiövalyelerin çat›flmas›n› kaptan ve gemidekilerin
hepsi görmüfltü. Konuflmalar› da iflitmifllerdi.
Don Kiflot’tan söz alan Beyaz Ayl› fiövalye, at›na bin-
di ve kente döndü.
74
