– Haydi, flimdi parmaklar›m›z› kenetleyip yemin edelim,
dedi Tom.
– O, önemsiz fleyler için yap›l›r. Ço¤u kez de tutulmaz. Bi-
zim durumumuz de¤iflik. Bir yere yaz›l›p kanla imzalanmal›.
Tom, söylenenleri be¤enmiflti. Bir tahta parças› buldu; ce-
binden kalem ç›kar›p ay ›fl›¤› alt›nda flunlar› yazd›:
“Huck Finn’le Tom Sawyer, gördükleri cinayetten kimseye
söz etmeyeceklerine; bu s›rr› saklayacaklar›na yemin ederler.
Ölmek pahas›na da olsa, bu yemini bozmayacaklard›r.”
Tom’u hayranl›kla izleyen Huck, yakas›ndan bir i¤ne ç›-
kard›. Parma¤›na bat›rmak üzereyken, Tom:
– O i¤ne pirinçten yap›lm›fl, üzerinde bak›r pas› vard›r bel-
ki, diyerek engel oldu.
Kendi i¤nesini ç›kard›. ‹¤neyi bat›rarak parmaklar›n› ka-
natt›lar. Tom, serçe parma¤›n› akan kana bat›r›p adlar›n›n
bafl harflerini yazd›: H.F. Tahta parças›n› duvar›n dibine
gömdüler.
Kulübenin öteki duvar›ndaki aral›ktan içeri biri girmiflti.
Onu görmediler. Çocuklar f›s›lt›yla konufluyorlard›. Bir köpek
ulumas› duyunca yine korkuya kap›ld›lar.
– Hangimize dönük olarak uluyor? dedi Huck.
– Aral›ktan bir bak.
– Hay›r Tom, ben bakamam.
– Acaba hangimizin ölümünü haber veriyor?
– ‹kimizin birden olabilir Tom.
41
