Biraz sonra uzaktan, Tom’un alayc› arkadafllar›ndan Ben
Rogers göründü. Tom, hiç oral› olmadan boyamaya devam
etti. Ben Rogers yaklafl›p elindeki elmay› diflleyerek bir süre
onu izledi.
— Hey, çok s›k›c› olmal›, de¤il mi?
Tom duymazl›ktan geldi. Biraz geri çekilerek tablosunu in-
celeyen bir sanatç› gibi, boyad›¤› yerleri inceledi. Parmakl›-
¤›n tahtalar›na birkaç f›rça darbesi daha att›. Öte yandan
Ben Rogers’in yedi¤i elma a¤z›n› suland›r›yordu. Ama hiç belli
etmeden, kendini ifline vermifl görünmeyi sürdürdü.
— Kolay gelsin, san›r›m çal›flmak zorundas›n.
Tom, onu yeni fark etmifl gibi döndü.
— Sen miydin? Geldi¤ini duymad›m.
— Yüzmeye gidiyorum. Sen de gelir misin? Ama iflin var,
gelemezsin.
— Ne ifli?
— fiu yapt›¤›n ifl iflte. Bu ifl de¤il mi?
Tom yeniden çal›flmaya koyuldu.
— ‹fl ya da de¤il; önemli olan severek çal›flmak.
— Haydi can›m! Bu ifli severek yapt›¤›na inanamam!
— Nedenmifl o? Parmakl›k boyama f›rsat› her zaman ko-
lay kolay ele geçmez.
Bu söz, Ben Rogers’i oldukça etkilemiflti. Elma difllemeyi b›-
rak›p dikkatle Tom’u izlemeye koyuldu.
— Ben de biraz boyayabilir miyim?
— Olmaz. Polly teyzem parmakl›¤a çok önem veriyor.
Benden baflka kimseye kolay kolay güvenmez.
6
