– And Da¤lar›’ndan geçecek miyiz?
– Hay›r... Bu da¤lar› aflmak güç ve tehlikelidir. Do¤usunu
izleyece¤iz...
– Orman, git git bitmek bilmiyor... Yolumuzu kaybetmifl ol-
mayal›m.
– Merak etmeyin... Sizi varaca¤›m›z yere kazas›z belâs›z
ulaflt›raca¤›m.
Günler olays›z geçiyordu. O güne kadar yüz altm›fl kilo-
metre yol yürümüfllerdi. 16 Nisan günü, mola verdiklerinde bir
›sl›k sesi duyuldu. Bayan Weldon çok korkmufltu. Az sonra
bunun bir y›lan oldu¤u anlafl›ld›. Yollar›na devam ettiler.
S›k a¤açl›klar aras›nda hayvanlar›n kaç›flt›klar›n› gören
Dick Sand avlanmak istedi. Fakat Harris yine engel oldu:
– Atefl etmeyin, dedi. ‹zimizi belli etmeyelim!
Bu arada birkaç zürafa gördüler. Hayvanlar ürküp kaçm›fl-
lard›. Küçük Jack, “Zürafalar!” diye nefleyle el ç›rpt›. Bayan
Weldon pek flafl›rm›flt›. Çünkü Güney Amerika’da zürafa bu-
lunmad›¤›n› biliyordu.
– Yan›l›yorsun Jack, dedi. Bunlar zürafa olamaz!
Harris de onu do¤rulad›.
– Zürafa de¤il, deve kuflu onlar!...
Dick Sand:
– Nas›l olur? dedi. Dört ayakl›yd› gördüklerim...
Harris gülmeye bafllad›.
– Dört ayakl› deve kuflu görülmüfl fley de¤il!
39
