sald›rd›. Sanço da, duraksamadan efendisinin arkas›n-
dan coflkuyla at›ld›.
Kat›rc›lar, bu iki adam›n kendilerine sald›rd›klar›n›
görünce, hemen sopalar›n› ellerine ald›lar. Çevrelerini
kuflatarak h›nçla onlara vurmaya bafllad›lar. Don Kiflot
ve Sanço, bu sald›r› karfl›s›nda daha ilk anda baflar›s›z-
l›¤a u¤rad›lar. ‹kinci vuruflta yere yuvarland›lar.
Kat›rc›lar, onlar› yere devirince k›sraklar›na binip ora-
dan uzaklaflt›lar.
Bir süre sonra kendine gelen Sanço Panço:
– Senyör Don Kiflot... Senyör!... diye seslendi.
– Evet Sanço kardefl, ne istiyorsun?
– Daha önce sözünü etti¤iniz yara merheminden ya-
n›n›zda varsa biraz verebilir misiniz?
– Dostum Sanço; zaman›n unutturamayaca¤› an›,
ölümün silemeyece¤i ac› yoktur. Sen de benim gibi güç-
süzlü¤ünden güç almaya bak.
Sanço, defalarca inleyip kendilerini bu duruma düflü-
renlere lânet okuyarak aya¤a kalkt›. Efle¤ine semer vur-
du. Sonra Rosinante’yi aya¤a kald›rd›. Hayvan çok h›r-
paland›¤› için, onu efle¤in arkas›na ba¤lad›. Don Kiflot’u
kendi efle¤ine bindirdi. Sanço da yürümek zorundayd›.
Böylece yola koyuldular.
* * *
14
