görmüflsündür. Ama oyun bitip de maskeler ç›kar›ld›ktan
sonra, bir de bakars›n, bütün oyuncular bizim gibi birer
insand›r.
– Evet, böyle oyunlar gördüm. Oyun süresince her
tafl›n kendine özgü bir görevi vard›r. Ama oyun bitince
hepsi birbirine kar›fl›r. Mezara at›lan insanlar gibi onlar›
al›r, bir torbaya dolduruveririz.
– Yahu Sanço, sen gittikçe ak›llan›yorsun!
– Eh, bilgeli¤inizin az›c›k bana da bulaflmas› çok do-
¤al! En çorak, en verimsiz topraklar bile, gübrelendi mi
kusursuz meyve verirler.
Sanço’yla Don Kiflot, geç saatlere kadar sohbet ettik-
ten sonra, uyumaya haz›rland›lar. Tam uykuya dalm›fl-
lard› ki yan taraftan gelen bir gürültü, Don Kiflot’u uyan-
d›rd›.
– Uyan Sanço, büyük bir serüvenle karfl›laflmak üze-
reyiz.
– Peki senyör, bunun büyük bir serüven oldu¤unu
nereden bildiniz?
– Gönül dertli olunca dili söyletirmifl. Aflk güzel bir
fleydir. Hele karfl›l›kl› olursa... Ondan gelecek üzüntüle-
re bir ceza de¤il, bir arma¤an gözüyle bakmak gerekir.
Deminden beri aflk sözü ediyorlar yan›m›zdakiler.
Bu arada Don Kiflot’a yaklaflan yabanc›:
– Bir dert orta¤› bulmak ac›lar› dindiriyorsa, size ba-
k›p avunabilirim. Ekmek, ac›n›n yar›s›n› azalt›rm›fl, ama
benimkini azaltm›yor. Sizin anlayaca¤›n›z, Vandalia
30
