ediyorum.
– Bilmiyorum, fakat karfl›laflmasak daha iyi olur diye dü-
flünüyorum. Ey Sabah Y›ld›z›, beni niçin bu gece kurtard›n?
Ölmek beni memnun etmifl olurdu.
– Bir daha karfl›laflmazsak üzülmeyecek misin? Ölmeye
pek istekli göründü¤ünden, üzülmeyece¤ini san›yorum.
Rames elini kalbinin üzerine bast›rd›:
– Tua, dedi, bir kraliçe oldu¤unu unutabilir ve yaln›zca bir
kad›n oldu¤unu an›msayabilir misin ve bir kad›n olarak bir s›r
iflitip onu saklayabilir misin?
– S›rlar› konufltuk Rames. Sen benim s›rr›m› söylemeye-
ceksin. Ben seninkini niçin söyleyeyim?
– Güzel, dedi Rames. Ben, uyru¤un, seni sevmeye cüret
ediyorum.
Tua ona sözlerle karfl›l›k vermedi. Dalg›n gözleri bir an
onun üzerinde kald›. Sonra ileri do¤ru e¤ildi, kollar›n› ona
do¤ru uzat›p onu öptü. Sonra, bir kez daha ileriyi gören güç-
lü bir kraliçe hâlini ald›.
– Rames, dedi. Gelece¤e bak. Kefl Kral› yafll› ve güçsüz,
onun tac› üzerinde bir hakk›n var. Onu al. Onu bafl›na koy.
Kefl Kral› olunca evlenmek için M›s›r Kraliçesi’ni isteyebilirsin.
Yolun aç›k olsun!
Rames gitmek için dönerken, sabah güneflinin parlak
›fl›nlar› pencereden içeri girdi; her ikisinin üzerine vurarak on-
lar› büyük bir zafer ve sevgi örtüsüyle sard›.
* * *
56
