Herkes, kaptan›n yüzüne bakt›. Kaptan öfkeden k›pk›rm›-
z› olmufltu. Elini cebine soktu. Para çantas›n› ç›kard›. Sayd›-
¤› üç bin dolar› Barbicane’e uzatt›.
– Buyrun Baflkan, dedi. Bahsi kazand›n›z. ‹flte, size üç bin
dolar.
Anlafl›lan kaptan, Dünya’dan ayr›lmadan önce, bütün he-
saplar›n› kapat›p gitmek istiyordu.
Baflkan, önce paray› almak istemedi. Ama kaptan ›srar
edince almak zorunda kald›.
– Yaln›z bir fley diliyorum kaptan, dedi.
– Nedir o?
Baflkan gülümseyerek:
– Kalan iki iddiay› da kaybetmenizi, dedi. Böylece, yolcu-
lu¤un yar›da kalmas› olas›l›¤› ortadan kalkm›fl olur.
* * *
Sonunda, Aral›¤›n ilk günü geldi. Mermi, o gece saat onu
k›rk alt› dakika, k›rk saniye geçe at›lacakt›.
K›fl mevsiminde olmalar›na karfl›n, hava güzeldi. P›r›l p›-
r›l bir günefl, merminin f›rlat›laca¤› gökyüzünü ayd›nlat›yordu.
Michele Arden’in d›fl›ndaki hemen herkes kayg›l›yd›.
Kalpleri heyecanla at›yordu. Bir yandan da Arden’e bak›p;
“Acaba, adam›n sinirleri çelikten mi yap›lm›fl?” diye düflünü-
yorlard›. Arden, günlük yaflam›n› sürdürüyordu. Gelip gidiyor,
gülüp flakalafl›yordu. O gece de deliksiz bir uyku uyudu.
174
