Sevinç içinde bafl›m› sallay›p onaylad›m.
– Deniz k›y›s›nda oturur. Orada sorarsan evini gösterirler.
Ama ondan yard›m koparamazs›n, diyerek bana bir peni
uzatt›. Teflekkür edip paray› ald›m.
Oraya var›nca, ilk rastlad›¤›m bakkal dükkân›na girip Ba-
yan Trotwood’un evini sordum. O s›rada, pirinç tartt›ran bir
kad›n, söze girdi:
– Ben, Bayan Trotwood’un yan›nda çal›fl›yorum. Onu ne-
den görmek istiyorsunuz?
– Konuflaca¤›m.
– Yard›m m› isteyeceksiniz?
– Hay›r.
– Öyleyse beni izleyebilirsiniz.
Biraz yürüdükten sonra, bahçe içinde güzel bir evin önü-
ne geldik. Kad›n sorumlulu¤umu üstlenmemek için, ard›na
bakmadan telâflla eve girdi.
Orada kalakalm›flt›m. Bu k›l›¤›mla, büyük halam›n karfl›-
s›na nas›l ç›kacakt›m? Umutsuzluk içinde eve bak›n›rken; üst
kattaki pencerelerden birinden d›flar› bakan, k›r saçl›, temiz
yüzlü bir adam gördüm. Adam, bana anlamad›¤›m baz› ifla-
retler yap›p içeri girdi. Ne yapaca¤›m› bilmiyordum. Geri dön-
meye haz›rland›¤›m s›rada, bahçeye bir kad›n ç›kt›. Annem
öyle çok sözünü etmiflti ki, onun Bayan Betsy Trotwood oldu-
¤unu hemen anlad›m. Kad›n beni görünce, elindeki makas›
sallay›p ba¤›rd›:
37
