Adam›n ifl yerine gittik. Yas giysisi için ölçü al›nd›. Anne-
min tabutunu da haz›rlatm›flt›. Küçük kardeflimin de öldü¤ü-
nü ondan ö¤rendim.
Gerekli fleyler arabaya yüklenince yola ç›kt›k. Evin önün-
de arabadan iner inmez, kendimi Peggotty’nin kollar› aras›n-
da buldum.
– Ah, David! Çok yorgunum. Öyle çok uykusuz kald›m
ki... dedi.
Bayan Murdstone, yaln›zca yas giysilerimle ilgilendi. Bay
Murdstone ise, ben yokmuflum gibi davran›yordu.
Y›llar geçmifl olmas›na karfl›n; kilisedeki töreni, annemin
gömülüflünü çok iyi an›ms›yorum. O gece, Peggotty odama
gelip bana baz› aç›klamalarda bulundu. Annemin uzun süre-
dir hasta oldu¤unu, bunu kendinden baflka herkesten gizledi-
¤ini anlatt›. Peggotty’e, “Belki de zavall› David’imi bir daha
göremeyece¤im; içimde öyle bir duygu var.” diyormufl. Ölme-
den birkaç gün önce, “Sevgilim, san›r›m ölece¤im.” demifl ko-
cas›na. Son sözleri “Peggotty, bafl›m› senden yana çevir, sa-
na yak›n olmak istiyorum. Oysa yüzün gittikçe uzaklafl›yor.”
olmufl.
* * *
Bayan Jane Murdstone’un ilk ifli, Peggotty’yi iflten ç›kar-
mak oldu. Bana da bir daha okula dönemeyece¤imi söyledi.
Peggotty, beni evinde iki hafta konuk etmek için izin isteyince:
32
