– Demek Napolyon iktidardan düfltü.
– 1814 y›l›nda Elbe Adas›’na sürülmüfltü. Siz ne za-
mand›r buradas›n›z ki bunlar› bilmiyorsunuz?
– 1811 y›l›ndan beri buraday›m.
Dantes titredi. Bu adam kendisinden dört y›l önce bu-
raya at›lm›flt›.
Öteki tutsak, ona seslendi:
– Art›k topra¤› kazma. Söyle bakay›m, senin hücren
nereye aç›l›yor?
– Önce koridora, sonra da öteki hücrelere.
– Hay aksi, her fley mahvoldu. O hücrenin, d›fl duvar-
lardan birine aç›ld›¤›n› san›yordum. Oradan ç›k›p deni-
ze atlamay›, sonra da yüzerek en yak›n adaya ç›kmay›
tasarlam›flt›m.
Dantes ba¤›rd›:
– Bana güvenin. ‹nan›n yaln›zl›ktan ç›ld›rmak üzere-
yim. Kendinizi bana gösterin. Sizin iflinize engel olmam.
fiu aram›zdaki engeli kald›ral›m.
Birkaç dakika sonra, ses yeniden duyuldu:
– Gardiyan›n gitti mi?
– Evet. Art›k on iki saat u¤ramaz.
Karfl› taraftaki adam, duvar› kazmaya devam etti. Bi-
raz sonra ortal›¤› bir toz kaplad›. Aradaki sert tabaka
devrilmifl, tozlar›n aras›nda bir insan vücudu belirmiflti.
Dantes, yar› karanl›k tünelde yeni arkadafl›n› incele-
di. Ufak yap›l›, beyaz saçl›, uzun siyah sakall›, yafll›ca
23
