– Ne öldürmesi! Bir kad›ndan öç almak istiyorsan öldür-
mez, yüzünü de¤ifltirir, güzelli¤ini bozars›n. Burun deliklerini
y›rtar, kulaklar›n› dilimlersin.
– Ama, bu...
– Bir fley duymak istemiyorum. Kad›n› yata¤a ba¤layaca-
¤›m. Kan kayb›ndan ölürse, suç benim de¤il. Bana yard›m
edeceksin. Kaçmak istersen seni de öldürürüm, kad›n› da.
Bu ifli kimin yapt›¤›n› anlayamazlar.
– Öyleyse, bir an önce bitirelim.
– ‹çerde konuklar› varken nas›l olur? Ifl›k sönünceye ka-
dar bekleyece¤iz.
Huck, solu¤unu tutarak geri çekildi. Gürültü yapmamaya
dikkat ediyordu. Bast›¤› bir dal çat›rdayarak k›r›ld›. Durup
çevreyi dinledi. Sessizlik bozulmam›flt›. Çal›lar›n aras›na ka-
dar gelmiflti. Ötekilerden iyice uzaklaflm›fl say›l›rd›. Tafl oca-
¤›na gelince, tehlikeden uzaklaflm›flt›. Bir koflu tutturdu.
Welshman baban›n evine var›ncaya kadar da durmad›.
Oraya var›r varmaz kap›y› yumruklamaya bafllad›. Yafll› ada-
m›n iri k›y›m iki o¤lu pencereden seslendiler:
– Ne bu gürültü? Kim yumrukluyor kap›y›?
– Ben, Huckleberry Finn... Aç›n kap›y›, size her fleyi anla-
taca¤›m!
– Huckleberry Finn mi? Bu saatte kap› aç›lacak biri de¤il,
ama yine de içeri al›n çocuklar. Derdi neymifl bakal›m?
Girer girmez Huck’›n ilk sözü:
111
