daha ileri gitme önerisini, Becky de olumlu karfl›lad›. Duvara
bir iflaret koyup ma¤aran›n bilinmeyen derinliklerine do¤ru
inmeye bafllad›lar.
Bir süre indikten sonra, yine bir düzlü¤e geldiler. Onun da
tavan›nda inci gibi sark›tlar parl›yordu. Dar koridoru afl›p ge-
nifl bir bölmeye ç›kt›lar. Yerden f›flk›ran su, do¤al bir havuz
oluflturmufltu. Sark›tlarla dikitlerin birleflmesinden kocaman
sütunlar ortaya ç›km›flt›. Ma¤aran›n yüksek tavan›nda, yara-
salar sallan›yordu. Ifl›ktan rahats›z olduklar›ndan, mumlara
sald›rd›lar. Becky’nin mumu sönmüfltü. Yarasalar, onlar› bir
süre kovalad›. Onlardan kurtulmak için, birçok koridora girip
ç›kt›lar. Sonunda, bir yer alt› gölünün yan›nda durdular.
Becky:
– Ne zamand›r çocuklar›n sesini duymuyoruz. Galiba çok
uzaklaflt›k, dedi.
– Onlar›n alt›nday›z biz.
– Geri dönsek iyi olur Tom. Yolu bulabilir miyiz dersin?
– Buluruz san›r›m. Yarasalar mumlar›n ikisini de söndü-
rürse kötü olur. Onlar›n oldu¤u yerden geçmeyelim.
Yürümeye bafllad›lar. Ancak, gelifl yollar›n› bulam›yorlar-
d›. Tom bile, giderek umutsuzlu¤a kap›lmaya bafllam›flt›.
Becky a¤lamamak için kendini zor tutuyordu. Tom’a:
– Yarasalar›n oldu¤u yerden geçelim. Bana gittikçe uzak-
lafl›yormufluz gibi geliyor, dedi.
– Dinle!
120
