bir p›nar›n yan›na vard›lar. Becky, çok ac›kt›¤›n› söyledi. Tom,
cebinden bir fley ç›kard›. Becky gülümseyerek:
– Dü¤ün pastam›z! dedi.
Tom pastay› bölüfltürdü. Yemek bitince Tom:
– Burada kalmam›z gerek. Hiç de¤ilse su var. Çünkü bafl-
ka mum kalmad›.
Becky, gece boyunca a¤lad›. Bu kez Tom’un avutma
çabas› da ifle yaramad›.
– Bizi aramaya ç›km›fllard›r, de¤il mi? diye sordu Becky.
– fiu s›rada ar›yorlard›r bile.
Tom, pay›na düflen pastan›n hepsini yememiflti. Ac›k›nca
onu da bölüfltüler. Ama bu, açl›klar›n› art›rmaktan baflka bir
fleye yaramad›. Tom:
– Dikkat! Duydun mu? dedi.
Uzaktan bir ses gelmiflti kulaklar›na. Becky’nin elini tutup
o yöne do¤ru ilerledi. Ses daha yak›ndan gelmiflti bu kez.
– Bizi ar›yorlar. Kurtulduk Becky!
Az sonra sesler uzaklaflt›, duyulmaz oldu. Tom bütün gü-
cüyle ba¤›rd›ysa da sonuç alamad›.
Suyun yan›na döndüler. Uyumufllard›. Uyand›klar›nda
günlerden sal› olabilece¤ini düflündü Tom. Kar›nlar› açt›,
mumlar› tükenmiflti. Ama, burada oturmakla bir yere vara-
mazlard›. Cebinde uçurtma ipi vard›. Bir ucunu Becky’ye ver-
di; böylece yürümeye bafllad›lar. Tom önden gidiyordu.
Yol uçurumla sona eriyordu. Tom, e¤ilmifl afla¤›ya bakar-
122
