çal›fl›yordu. Tom, Amy’nin gevezeliklerine dayanamaz olmufl-
tu. Sonunda, ondan kurtulman›n bir yolunu buldu.
En çok da, Becky’nin o züppe Alfred’le ilgilenmesine sinir-
leniyor, çocu¤u yeniden dövmeyi tasarl›yordu.
Becky içinse, Tom’un olmad›¤› yerde oyunu sürdürmenin
anlam› yoktu. Giderek dalg›nlaflt›. Alfred, onun ilgisini çekme-
ye çal›fl›yordu. Sabr› taflan Becky:
– Beni rahat b›rak! diye ba¤›rd› ve a¤lamaya bafllad›. Alf-
red onu yat›flt›rmaya çal›fl›yordu. K›z öfkeyle:
– Git bafl›mdan! Senden tiksiniyorum, dedi.
Çocuk oldu¤u yerde donup kalm›flt›. Nas›l bir kusur iflledi-
¤ini anlayamad›. Onuru k›r›lm›flt›. Biraz düflününce,
Becky’nin Tom Sawyer’› k›skand›rmak için kendisini kulland›-
¤›n› anlad›. Tom’a iyice düflman kesilmiflti. Onun bafl›n› nas›l
derde sokabilece¤ini araflt›r›rken aç›k duran okuma kitab›n›
gördü. Ö¤leden sonra okunacak sayfan›n üzerine mürekkep
hokkas›n› boflaltt›.
O s›rada pencereden içeri bakan Becky olay› gördü.
Tom’u bulup bunu anlat›rsa aralar›n›n düzelece¤ini düflündü.
Ama, bundan hemen vazgeçti. Çünkü, Tom’un kendisine kar-
fl› tutumu hiç de hofl de¤ildi. Ö¤retmenden dayak yerken ke-
yifle seyredecekti.
* * *
74
