Cumartesi akflam›, bir kütü¤ü sal gibi kullanarak köyün
yedi sekiz kilometre afla¤›s›nda karaya ç›km›fl, gün a¤ar›nca-
ya kadar köyün giriflindeki ormanda uyumufllard›. Sonra kim-
seye görünmeden kiliseye gidip kullan›lmayan, bir köfleye
at›lm›fl k›r›k s›ralar›n aras›na gizlenip beklemifllerdi.
Pazartesi sabah›, Polly teyzeyle Mary, Tom’un çevresinde
pervane olmufllard›. Onun bir dedi¤ini iki etmiyorlard›. Eski-
sinden daha konuflkand›lar. Polly teyze:
– Çok ac›mas›zca bir flakayd› yapt›¤›n›z Tom. Siz adada
gülüp e¤lenirken, bizleri bir hafta üzüntü içinde b›rakmaya
nas›l gönlünüz raz› oldu? Hiç de¤ilse yaflad›¤›n›z› bildiren bir
ipucu b›rakabilirdiniz, dedi.
Mary de onu onaylad›:
– Evet Tom. Böyle yapsan iyi olurdu. Belki düflünemedin.
– Akl›na gelse, haber b›rak›r m›yd›n Tom? Gerçekten ya-
par m›yd›n bunu? diye sordu teyzesi.
– Bilmem ki... O zaman her fley altüst olurdu.
– Hiç de¤ilse bunu düflünecek kadar beni sevdi¤ini san›-
yordum.
– Tom’un düflüncesizli¤i. Bilirsin ne telâfll› oldu¤unu, dedi
Mary.
– Sid olsa düflünürdü. Gün gelecek, teyzeni daha çok
sevmedi¤in için piflmanl›k duyacaks›n.
– Teyzeci¤im, seni çok sevdi¤imi biliyorsun.
– Nerden belli?
70
