lar bu bask›lar›n›. Köprülerimize, s›n›r kap›lar›na geçifl vergisi
koyacaklar; sat›n ald›klar› topraklar› yoksullu¤umuzla, saray-
lar›n› kan›m›zla ödeyecekler. Hay›r. E¤er kan›m›z› dökeceksek,
bu kendi özgürlü¤ümüz için olsun! Böylece özgürlü¤ü, kölelik-
ten daha ucuza sat›n alm›fl oluruz!
— Biz bir çoban milletiz. Onlar›n ordular›na karfl› ne ya-
pabiliriz?
— Sen bu çobanlar› iyi tan›maya çal›fl çocu¤um! Ben on-
lar› iyi tan›r›m. Savafllarda kumanda ettim. Nas›l çarp›flt›klar›-
n› gördüm. Gelsinler de bizi istemedi¤imiz bir boyunduru¤un
alt›na soksunlar. Ah, sen bu insanlar› bir bilsen!.. Bofl p›r›lt›la-
ra ve geçici fleylere aldanma. Sevgili vatan›na ba¤-
l› kal. Orada, o yabanc›lar›n aras›nda yaln›z kal›rs›n; ilk f›rt›-
nada bükülüp k›r›l›rs›n. Ah, gitme Uli, bir gün için de bizimle
kal. Altdorf’a gitme. Duyuyor musun beni?
Baron, Rudenz’in elini yakalay›p gözlerinin içine bakt›. Ru-
denz elini onun ellerinin aras›ndan çekti.
— B›rak›n beni. Söz verdim, gitmeliyim. Ba¤l›y›m ben.
— Evet ba¤l›s›n. Hem de ba¤lar›n en güçlüsüyle, sevgi
ba¤lar›yla. Seni oraya çeken fleyin Berta von Bruneck’in sev-
gisi oldu¤unu biliyorum. Ülkene ihanet ederek onu kazanmak
istiyorsun. Kendini kand›rma Uli.
— Sizi yeterince dinledim. Art›k gitmek istiyorum. Hoflça
kal›n.
Rudenz, amcas›n›n karfl› ç›kmas›na olanak b›rakmadan onu
selamlay›p salondan ayr›ld›. Baron, ac› içinde yaln›z kalm›flt›.
Çevresine bak›nd›. Oturdu¤u yerden tepeler görünüyordu.
Günefl, bulutlar› pembeye boyayarak tepelerin ard›nda bat›-
yordu. Da¤lardan inen sürülerin ç›ng›rak sesleri, çobanlar›n ba-
¤›r›fllar› duyuluyordu. Yafll› Baron’un gözleri dolu dolu olmufltu.
34
Wilhelm Tell'in Ülkesi 28/03/2008 17:11 Page 34
