canl› ve oyuncu hâli kalmam›flt›. Yaflad›¤› ac›kl› olaylar, onu
hüzünlü ve içine kapan›k bir köpek yapm›flt›. Herbert, o kötü
günleri unutmak istiyordu.
Arada bir, leopar serüveninden kalan omuz a¤r›s› olma-
sayd›, belki de daha çabuk unutacakt›.
Gilbert’le efli atla gezintiye ç›kt›klar› zaman, Herbert’la
Flush da onlarla gidiyordu. Flush, tavflanlar›n arkas›ndan ko-
fluyor, otlar›n aras›nda takla at›yor, kendi kendini e¤lendiri-
yordu. Herbert’sa her yeri dikkatle koklayarak yürüyordu. Gil-
bert, onu, kaybetti¤i para çantas›n› arayan bir insana benze-
tiyordu.
– Gerçekten de öyle, diyordu Bayan Pellev.
Herbert’in, ne arad›¤›n› yaln›z kendi biliyordu. O her çal›-
n›n dibinde, her a¤aç kovu¤unda, sevgili efendisi Bob’› ar›-
yordu. E¤er Herbert, bir gemiye binip on gün sonra Markiz
Adalar›’na inmifl olsayd›; Bob’la Ozara’y› ve Yafll› Kurt’u he-
men bulurdu. fiimdi üçü, deniz k›y›s›ndaki küçük bir kulübe-
de bafl bafla yafl›yorlard›. Bob, birçok hayvan besliyordu. Mi-
nik bir kedi ailesi, domuzlar, sevimli eflekler, atlar, birkaç mu-
zip maymun. Ama Bob, Pureson’dan sonra bir köpek alma-
maya yemin etmiflti. Ozara da, sevgili Coco’sunu unutmam›fl-
t›. Hiçbir kufla dönüp bakmak bile istemiyordu...
SON
160
