görüyordu. T›pk› gök kubbenin derin mavilikleri gibi eriflil-
mez...
Herbert, eski ad›n› duyunca gözlerini kald›rd›, kulaklar›n›
yat›rd›. Sonra, burnunu yeni sahibinin omzuna dayad›.
Bayan Pellev:
– Galiba, dedi. Herbert, Flush’tan daha durgun...
– Zavall›, kim bilir neler görüp yaflad›... Belki kardefline
kavuflmak ona eski neflesini kazand›r›r... ‹kisi beraber gezip
oynarlar.
– Kaledon’dan beri o kadar çok zaman geçti ki... Bakal›m
birbirlerini tan›yabilecekler mi?
– Köpeklerin ne yapaca¤› hiç belli olmaz; hele böyle cins
olursa. Kaledon’da karfl›laflt›klar› zaman birbirlerini tan›m›fllar-
d›. O zaman da küçükken ayr›lm›fl, birer kocaman köpek ola-
rak karfl›laflm›fllard›. An›msars›n, kumda nas›l birbirlerine sa-
r›l›p yuvarlanm›fllard›. Herbert o zaman çok canl›, çok da ne-
fleliydi.
Genç kad›n içini çekti.
– O zamandan beri çok de¤ifltirmifller zavall› köpekçi¤i...
Otomobil, genifl bahçeli bir evin önünde durdu. Önce Gil-
bert indi. O s›rada Herbert’›n kula¤›na bir köpek sesi geldi.
Ayn› anda Flush da kardeflini görmüfltü. Homurdanarak ona
do¤ru kofltu.
‹ki köpek otomobilin içinde karfl›laflm›fllard›. Birbirlerinin
üstüne at›ld›lar. Gilbert’›n otoriter sesini duyunca ayr›ld›lar.
158
