gidip yafll› adam› getirdiler. Sanço adama:
– Babac›¤›m, pek de¤er verdi¤in flu sopay› uzat›ver
hele, dedi.
Sanço uzat›lan sopay› ald›, öteki yafll› adama uzatt›.
Yafll› adam sopay› ald›.
– Haydi bakal›m güle güle gidin, dedi. Borcunuz
ödendi.
– Bastonun de¤eri on alt›n m› yani? diye at›ld› adam.
– Elbette. ‹nanmazsan sopay› hemen flurada k›r da
bak...
Dedi¤ini yapt›lar. Bastonun içinden on alt›n ç›kt›.
Herkes afallam›flt›. Sanço:
– Alt›nlar senindir, dedi. Borçlu yemin edece¤i s›rada
bastonunu alacakl›ya verdi. Bu nedenle de, rahatça ye-
min etti.
Köylüler, çok ak›ll› bir valileri oldu¤unu anlam›flt›.
Bu ve buna benzer yarg›lama iflleri sona erince, San-
ço’yu özel olarak düzenlenmifl bir kona¤a götürdüler. O
gece yenilip içildi. Ondan sonraki on gün süresince,
Sanço gerek akl› ve zekâs›yla gerek sa¤duyusuyla bir-
birinden adaletli yarg›lamalar yapt›.
Valili¤in onuncu gününde haberci, kayg›l› bir yüzle
salona girdi. Koynundan, dürülü bir k⤛t ç›kar›p valiye
uzatt›. Sanço k⤛d› ald›, okumas› için dükün kahyâs›-
na verdi. Kâhya, yaz›y› ilkin içinden okudu; sonra San-
ço’nun kula¤›na çok gizli ve özel oldu¤unu ve ancak
kendisine okuyabilece¤ini bildirdi. Bunun üzerine, San-
60
