ÖYKÜNÜN SONU
Fagin, hapishanede oturuyordu. Çevresine bak›narak,
bafl›ndan geçenleri an›msamaya çal›fl›yordu. Bir süre sonra,
savc›n›n ona söylediklerinden biri akl›na geldi:
– As›larak ölmek.
Hava karard›kça, Fagin as›larak ölen bütün tan›d›klar›n›
düflünmeye bafllad›. Baz›lar› onun yüzünden ölmüfltü. Ölen-
lerin say›s› o kadar fazlayd› ki, saymas› bile güç geliyordu.
Baz›lar›n› ölürken görmüfltü. Hele son dakikada dua ettikleri-
ni görünce çok gülmüfltü. Ne garip bir ölüm! Birden olduklar›
yere y›¤›l›vermifllerdi. O kuvvetli, sa¤l›kl› insanlar; bir anda,
ipte sallanan elbise y›¤›n›na benzemifllerdi.
Baz›lar›, bu hapishanede yaflamak zorunda kalm›flt›. Bu-
ras›, ölülerle dolu bir mezar› and›r›yordu.
Fagin:
– Ifl›k! Ifl›k! Ifl›k! diyerek ellerini demir kap›ya vurdu.
157
