– Öyleyse sen pek üzülme, diyerek güldü. Nas›lsa çok zaman›n
kalmam›fl. Ama biz sensiz ne yapar›z bilmem, ard›ndan çok üzülece-
¤iz!
Onlar böyle flakalafl›rken, ben hem onlar› dinliyor; hem de gözle-
rimi gökyüzünde dolaflt›r›yordum. Birden bir hayret 盤l›¤› kopard›m.
Gökte bir yelkenli, fakat tepesi afla¤› dönmüfl bir yelkenli görmüfltüm.
Hatta, geminin arkas›nda evler de var gibi gelmiflti.
Bu görünüflün; çöllerdeki “serap” denen olay gibi, gökten gelen ›fl›-
¤›n bir cisim üzerinde k›r›larak, bize kadar yans›mas›ndan ileri geldi¤i-
ni biliyordum.
Buna karfl›n bu durum, yak›nlarda bir geminin dolaflt›¤›n›n iflareti
olabilirdi. Gemi, günün birinde, belki çok yak›n bir zamanda, bizim bu-
lundu¤umuz tarafa da gelebilirdi. Andre’yle birlikte, hemen en yüksek
tepeye kofltuk. Ufukta yelkenliye benzer bir fley görünmüyordu.
Geri döndü¤ümüz zaman David:
– Biz her hâlde hayal görüyoruz, dedi. Bu bir buzda¤› olsa gerek;
biz onu yelkenliye benzetiyoruz. Gerçekten gemi olsayd›, çoktan, görü-
necek kadar yaklafl›rd›. Ama bu kez; içimde, hayalimiz gerçekleflecek-
mifl gibi bir duygu var, dedi.
Terence:
– Sen zaten hiçbir zaman umudunu kesmedin, diyerek güldü.
Ertesi gün, yine o yüksek tepeye ç›kt›m. Rüzgâr dindi¤inden, de-
nizin üstü bir cam gibi dümdüzdü.
– Bu havada, gemi oldu¤u yerden k›m›ldayamaz ki, diye söylen-
dim.
– Rüzgâr ç›ks›n bakal›m, dedi Andre.
Birkaç gün sonra, kulübemizin çevresinde, günlük ifllerimizle u¤ra-
fl›rken rüzgâr esmeye bafllad›. Denizin üstü önce hafiften pul pul oldu,
sonra birazc›k daha sertleflti. Ben hemen tepeye kofltum. Kuzeyde, ta
uzakta bir geminin üst yelkenleri belli belirsiz seçilmeye bafllam›flt›.
Kofla kofla arkadafllar›m›n yan›na döndüm. Herkes, kulübede
ateflin bafl›na toplanm›fl; y›llarca, bir buz parças› üstünde kald›ktan
sonra kurtar›l›p kocaman sakal›yla, kendisini çoktan unutan ailesinin
94
