KA’NIN GEL‹fi‹
Alt› gün geçti. Neter Tua, Asti’nin kulenin tepesinde yafla-
yan ar›lar›n kovan›ndan ald›¤› az›c›k baldan baflka yiyecek
hiçbir fley bulamam›flt›. fiimdi bal da bitmiflti. Sonraki y›llarda,
onlar›n yard›m›n›n an›s› olarak, ar›lar› krall›k sembolü olarak
seçti; fakat bir daha hiç bal yemedi. Kulede birkaç testi su
vard›, fakat flimdi onlar da bitmiflti. Neter Tua:
– Gel Asti, dedi. Dama ç›kal›m ve güneflin bat›fl›n› seyre-
delim, belki son kez seyredece¤iz.
Böylece merdivenleri birbirlerine dayanarak ç›kt›lar. Bura-
dan, iki s›ra askerle sar›lm›fl olan tap›na¤› görebiliyorlard›.
Onlar›n arkas›nda binlerce insan vard›; onlar Kraliçe’nin, gü-
nefl batarken kulenin tepesinde görünmeyi al›flkanl›k edin-
di¤ini biliyorlard›. Bu kalabal›ktan, denizin ça¤›lt›s› gibi bir ses
yükseldi. Sonra derin bir sessizlik oldu, çünkü duyduklar› ac›-
y› söylemeye bile korkuyorlard›.
– Bize yard›ma cesaret edemiyorlar. Burada yat›p ölelim,
dedi Tua.
– Hay›r, dedi Asti. Ahura’n›n ruhunun söylediklerini an›m-
93
