neflin do¤ma an›yd›. Çölün k›y›s›ndan berrak bir gö¤ün içine
do¤ru yükseliyordu. Orada, bu yüksek kulede, parlayan
z›rh›n›n içinde, Tua ayakta duruyordu. Güneflin ›fl›nlar› onu
gölgeler dünyas› üstünde dikilmifl bir ateflten heykele döndür-
müfltü. Afla¤›daki caddelerden bakan binlerce insandan bir
flaflk›nl›k 盤l›¤› yükseldi:
– Amen’in k›z›. Onu Tanr›n›n görkemine bürünmüfl hâlde
görün!
– Yakalay›n onu! diye ba¤›rd› Abi.
Fakat askerler bak›p geri çekildiler. “Korkuyoruz!” dediler.
Bunun üzerine Neter Tua konufltu:
– Bana bir ad›m daha yaklafl›rsan›z gözlerinizin ve bu hal-
k›n gözlerinin önünde kendimi Nil’in sular›na atar›m. Fakat
ölen Firavun’a kavuflmaya gitmeden önce, lânetimi üzerinize
yay›yorum; Firavun’un ve öldürdü¤ünüz hizmetçilerin ruhu
uykular›n›zda sizinle olacakt›r. Bütün yaflam›n›z boyunca, bir
gölgeden kaçacaks›n›z ve sonunda utanç verici bir ölüm içi-
ne düfleceksiniz.
Abi öfkeyle hayk›rd›:
– Öyle olsun! Korkmaktan baflka bir fleyim yoksa, en kö-
tüsünü yapar›m. Düflman›m Firavun öldü. Kendi özgür iste-
¤inle benimle evlenmezsen, bu kulede kalacaks›n ve açl›ktan
öleceksin!
Abi dönüp uzaklaflt›. Neter Tua, Asti’nin kolundan tuttu ve
onu odas›na götürdü.
* * *
92
