— San›r›m, yine yanl›fl yeri kaz›yoruz, dedi.
— Baz› hazineler büyülüdür. Belki de o yüzden bulam›yo-
ruz.
— Cad›lar gündüzleri etkili olmazlar.
— Hakl›s›n. Bunu düflünememifltim. Daha önce nas›l da ak-
l›ma gelmedi. Gece yar›s› ay ›fl›¤›nda, dal›n gölgesinin düfltü-
¤ü yeri kazmal›y›z. Orada buluruz hazineyi.
O gece, kararlaflt›rd›klar› yerde bulufltular. Gece yar›s› ol-
du¤unda ay, tam tepedeydi. Bir dal›n gölgesini belirleyip kaz-
maya girifltiler. Kazma sert bir fleye dokununca heyecanlan›-
yorlard›. Sonunda;
— Yine yanl›fl yerdeyiz, dedi Tom.
— Gölgenin düfltü¤ü yerdeyiz, dedi Huck.
— Gölgenin düfltü¤ü yeri do¤ru saptad›k. Neden yanl›fl ol-
sun ki?
— Zaman›n› iyi kestirememifl olabiliriz.
— Hakl›s›n. Bütün zorluk burada. Yan›m›zda saat yok. Ay-
r›ca, hortlaklar›n dolaflt›¤› gecenin bu saatinde çal›flmak hiç
de kolay de¤il.
— Ben de en az senin kadar korkuyorum. Hazinenin üze-
rine, onu korumas› için bir de ölü gömerlermifl.
— Ölülerin oldu¤u yerde bulunmak istemiyorum.
— Ben de öyle. Sözgelifli, açt›¤›m›z çukurdan bir ölü, kuru
kafas›n› uzat›p bir fley söylerse ne olur?
— Buray› b›rak›p baflka bir yeri kazal›m. Perili köflkün çev-
resinde hazine bulaca¤›m›zdan kuflkum yok.
— Vazgeçelim Tom. Hortlaklar ölülerden beterdir.
— Do¤ru söylüyorsun. Ama hortlaklar gece dolafl›r. Bizse
62
