gerçe¤e döndürdü. Her fley onun umdu¤u gibi olmufltu. Kö-
pek onu sevmiflti galiba, âdeta koflarak geliyordu.
Bob’›n köpeklerle aras› iyiydi. Kendini köpeklere kabul et-
tirmesini, sevdirmesini iyi becerirdi. ‹flte Herbert da k›y› bo-
yunca arkas›ndan geliyordu. Bob durdu. Herbert’a döndü.
Onu ensesinden dikkatle yakalayarak kendine do¤ru çekti.
Can›n› ac›tmamaya bak›yordu. Bob, her hâliyle güvenilir ve
yürekli bir kifli olarak görünüyordu Herbert’a. Ensesini kavra-
yan el, güçlü ama flefkatliydi.
Bob, onu kuca¤›na alm›fl okfluyordu.
– Burada rahats›n de¤il mi, sevgili minik köpek?... Benim-
le kal, benim ol... Sana çok parlak, çok zengin bir yaflam va-
dediyorum. Bir gün gelecek, küçük ekose bir pantolonun ola-
cak, ceketinin dü¤meleri p›r›l p›r›l elmaslarla süslenecek...
Herbert, çok iyi an›ms›yordu. fiimdiye kadar, ilk anda böy-
lesine içten bir yak›nl›k gösteren adama hiç rastlamam›flt›.
Bob, bir köpe¤e karfl› nas›l davran›laca¤›n› herkesten iyi bili-
yordu. Herbert’› biraz sevip okflad›ktan sonra b›rakt›. Onunla
ilgilenmezmifl gibi davrand›.
Bob, cebinden piposunu ç›kard›. Önce piposunu burnuna
götürdü. Mis gibi kokusunu içine çekti. Sonra a¤z›na koydu.
Bob, piposunu yakmak için çok dikkatle u¤rafl›r gibi görünü-
yordu. Kibritleri birkaç kez kutunun kenar›na sürtüyor, sonra
sanki yanm›yormufl gibi f›rlat›p at›yordu. Bofl piposundan de-
rin nefesler çekerken, bir yandan da köpe¤e bak›yordu. Her-
10
