çekmek için yard›m etti. Kay›k da en az sahibi kadar eskiydi.
Devirmeden binmek için Bob, dizine kadar denize girdi. Yafl-
l› zenci de, onun gibi denize birkaç ad›m att›ktan sonra kay›-
¤›na binebildi.
Herbert, sahilde merakla ça¤›r›lmay› bekliyordu. Bu do¤-
ru dürüst tan›mad›¤› adamla birlikte gidip gitmemeye tam ka-
rar verememiflti henüz. Fakat gözünü de Bob’dan hiç ay›rm›-
yordu. Onun küçük bir iflaretine dayanamayacakt› besbelli.
Bob, bir önceki gibi belli belirsiz dudaklar›n› k›p›rdatt›. Bel-
ki bir ses de ç›karm›flt›. Bunu ancak Herbert duyabilirdi. Bir
atlay›flta, hiçbir yerini ›slatmadan, kay›¤›n kuytu bir yerine s›-
¤›nd›. Bob, e¤ilip onu kuca¤›na ald›. Önce öptü, sonra kula-
¤›n› okflamaya bafllad›.
Herbert, kendini çok mutlu duyumsuyordu.
Bob’sa kendi kendine m›r›ldan›yordu:
– Yemin etsem bafl›m a¤r›maz, diyordu. Ben köpe¤i asla
zorlamad›m. O benim peflime tak›ld›, kay›¤a da kendi kendi-
ne bindi.
Sonra zenciye dönerek yüksek sesle:
– Biraz daha çabuk gidelim, kürekleri daha h›zl› çek, de-
di.
Zenci ses etmeden küreklere as›ld›. Sessizce, ileride
›fl›klar› görülen Omnia’ya do¤ru süzülerek ilerliyorlard›. Bir-
kaç kuvvetli çekiflten sonra, yafll› adam zorlukla soluk alma-
ya bafllam›flt›. Bir ara duraklad›. Bob, onun çok yoruldu¤unu
16
