bert da bu parlak gri, yerinde durmak bilmeyen gözlere gözü-
nü dikmiflti. Hiç yad›rgamad›¤›, çok eskiden beri tan›yormufl
gibi duyumsad›¤› bu adam›n, art›k kendisiyle ilgilenmedi¤ini
san›p için için üzülüyordu.
Herbert, adam›n dikkatini çekmesi gerekti¤ini düflündü.
Onunla oynayacakt›. Hem böylece onun hakk›nda bir fleyler
de ö¤renebilirdi. Önce iki aya¤›n›n üstüne kalkt›, sonra birden
kar›n üstüne kendini yere b›rak›verdi. Ön ayaklar›n› ileri uzat-
m›fl, hafifçe poposunu kald›rm›fl, kuyru¤unu sall›yordu. Sonra
birden tatl› tatl› havlamaya bafllad›. Çok sevimli bir görünümü
vard›.
Fakat flafl›lacak fley; adam›n ona ald›rd›¤› filân yoktu. Pi-
posundan derin nefesler çekiyordu.
Böylesine bir ilgisizlik üzmüfltü Herbert’›. Dönüp gitmeyi
düflündü. O s›rada adam›n sesi duyuldu:
– Gel minik kuçu kuçu, gel sevimli yarat›k... Yaklafl baka-
y›m, diyordu.
Herbert’›n z›playarak yan›na gelmesi adam› güldürdü. Kö-
pe¤in koflarken kulaklar› bir afla¤›, bir yukar› gidip geliyordu.
Bob köpe¤i yak›ndan süzdü:
“Güzel hayvan, çok iyi huylar›n da var gibi görünüyor!” di-
ye söylendi içinden. “Biliyor musun köpekçik, bir yar›flmaya
girsen bütün köpekleri geride b›rak›rs›n. Yaln›z kulaklar›n ga-
rip. Onlar› düzeltmek gerek. Bir veterinere rastlarsak sorar›z.”
Sonra yumuflak hareketlerle Herbert’›n kulaklar›n› okflad›.
11
