Bu, hayvan› çok keyiflendirmiflti. Kuyru¤unu sallad›, elini
uzatmak ister gibi bir hareket yapt›.
Adam kulaklar›n› okflamaya devam ediyordu. Bir yandan
da hafif bir sesle, tatl› tatl› bir fleyler söylüyordu. Herbert duy-
duklar›ndan hiçbir fley anlam›yordu; ama bunlar›n kendisi için
söylendi¤ini duyumsuyordu.
Sonra Bob döndü, piposundan arka arkaya birkaç nefes
çekti. Köpekle ilgilendi¤ini belli etmek istemiyordu. Herbert’›n
ona koflmas›n› bekliyordu, oturup ona yalvaracak de¤ildi ya...
Bir süre sonra Herbert, Bob’›n dizlerine sokuldu. Bafl›n› onun
eline dayad›. Yine kula¤›n› okflamas›n› ister gibiydi.
Bob, onun bafl›n› ellerinin aras›na al›p sevgiyle okflad›:
– Seni gidi küçük inatç›, gördün mü, iflte en sonunda ba-
na geldin. Kim bilir seni kim, nereden afl›rd›? Sen kesinlikle
iyi bir yerden çal›nm›fls›n... O herifi bir yakalasam, kemikleri-
ni k›rard›m. fiimdi art›k benim oldun, benimle geleceksin...
Bob yerinden do¤rulup aya¤a kalkt›. K›y› boyunca yürü-
meye bafllad›. Herbert, arkas›ndan bakakalm›flt›. Kendisine
neden “gel” dememiflti?
Herbert, üzüntüyle düflünürken, Bob’›n hafifçe bafl›n› çe-
virerek belli belirsiz dudaklar›n› k›p›rdatt›¤›n› gördü. Ses du-
yulmam›flt›, ama anlam›flt› Herbert onun ne dedi¤ini. Adam
köpe¤i ça¤›r›yordu. Sevinçle Bob’a do¤ru kofltu...
* * *
12
