– Neyini çald›n?
Kad›n eliyle onun a¤z›n› kapatarak:
– Onun sahip oldu¤u tek fleyi. Giyece¤e, yiyece¤e gerek-
sinimi oldu¤u hâlde onu gö¤sünden ay›rm›yordu. Alt›nd›. Ya-
flam›n› kurtarabilecek de¤erli bir alt›nd›.
– Alt›n m›? Anlat, anlat. Evet, ne oldu sonra? Kimdi o an-
ne? Ne zaman oldu bu ifl?
Kad›n, iniltili bir sesle anlatmaya koyuldu;
– Alt›n› s›k› s›k› saklamam› söylemiflti. Yan›nda tek kad›n
ben oldu¤um için, bana güvenmiflti. Onu bana boynunda ilk
gösterdi¤inde, hayalimde çalm›flt›m zaten. Bütün bunlar› bil-
selerdi, çocu¤a daha iyi bakarlard›.
Müdire sordu:
– Neyi bilselerdi? Konuflsana!
– O¤lan büyüdükçe anas›na o kadar benzedi ki, onun yü-
züne bakt›kça asla unutam›yordum. Zavall› k›z! Zavall› k›z!
Öyle gençti ki... Dur, daha söyleyeceklerim var. Hepsini söy-
lemedim sana de¤il mi? Anne, ilk do¤um a¤r›lar› geldi¤inde;
çocu¤u sa¤ do¤ar da büyürse, belki bir gün, zavall› genç ana-
c›¤›n›n ad›n› ö¤renmekle utanc›n› giderebilece¤ini f›s›ldad›
kula¤›ma.
– Çocu¤un ad› ne?
Kad›n zay›f bir sesle yan›t verdi:
– Ona Oliver ad›n› takt›lar. Benim çald›¤›m alt›n... fieydi...
Müdire ba¤›rd›:
– Evet, evet neydi?
Yan›t›n› duyabilmek için, merakla kad›n›n üzerine e¤ilmiflti.
97
