Oliver k›m›ldand› ve derin uykusunda gülümsedi.
Yafll› kad›n:
– Bu da ne demek? Bu yoksul çocuk, asla h›rs›z olamaz.
Saatler birbirini kovalad›... Oliver hâlâ o derin uykudan
uyanmam›flt›. Dr. Losberne bayanlara, çocu¤un uyand›¤›n›
ve konuflacak hâle geldi¤ini söyledi¤inde gece olmufltu.
Konuflmalar› uzun sürdü. Oliver onlara yaflam öyküsünü
anlatt›; çekti¤i ac›lar›, kocaman adamlar›n ona yapt›klar› kö-
tülükleri dinlemek herkes için gerçekten çok üzücüydü.
Ama art›k ona iyi insanlar›n elleri uzanm›fl, sevgi dolu gü-
lümseyifller yüzünü ayd›nlatm›flt›. Ev halk› ona yard›m etme-
ye haz›r bekliyordu. Oliver mutluydu. Böyle bir huzur içinde,
ölse de gam yemeyecekti.
Ama ölmedi. K›sa zamanda iyileflti ve bayanlara kendisi-
ne gösterdikleri yak›nl›k ve sevgiden dolay› binlerce kez te-
flekkür etti.
– Sevgili bayan, e¤er sizin için çal›flmama izin verirseniz,
sizi mutlu k›lmak için bütün gün didinmekten b›kmam.
Rose:
– Yak›nda kasabaya dönüyoruz. Teyzem senin de bizimle
gelmeni istiyor. Orada bir bahçemiz var. Bize bahçe ifllerinde
yard›m›n dokunur, dedi.
Kasabada mutlu günler geçirdiler. Oliver için bu yepyeni
bir yaflamd›. Bayan Maylie ve Rose’la ara s›ra yürüyüfllere ç›-
k›yordu. Onlar kitaplardan söz ettikleri zaman can kula¤›yla
onlar› dinliyordu. Bazen de Rose’un yan›na oturup okudukla-
r›n› dinliyordu. Akflam olunca, Rose’un piyano çalmas›n› ve
105
