kendine bakt›r›yordu. Bu ac› onun ac›s›yd›. Kocas›n›n bir damla bi-
le gözyafl› dökmedi¤ini, çok kat› yürekli biri oldu¤unu düflünüyordu.
Kad›n, bir süre sinir nöbetleri geçirip kendisinin de ölece¤ini ileri sü-
rerek, bütün dikkatleri üstünde toplad›. Böylelikle, herkes bir süre
oyalanm›fl oldu. Baba devaml› k›z›n›n odas›nda oturuyor, kül gibi
olmufl benziyle Eva’n›n eflyalar›na bofl gözlerle bak›yordu. Tom;
efendisinin, eflinden daha çok ac› çekti¤ini anl›yordu. Bir süre son-
ra, buradan ayr›l›p kente döndüler.
Augustin’lerin evinde, günlük yaflam›n so¤uk ve kat› gerçekleri
aras›nda zaman ak›p gidiyordu. Augustin, bütün yaflam›n›, fark›nda
olmadan k›z›na adam›flt›; flimdiyse k›z› yoktu art›k. Düflünme yete-
ne¤ini yitirmiflti sanki.
Bu arada, Tom’u da özgürlü¤üne kavuflturmak için u¤raflmaya
bafllad›. Bir yandan bu ifl için gerekli olan ifllemleri yerine getirme-
ye çal›fl›rken; bir yandan da günden güne bu insana daha da ba¤-
land›¤›n› duyumsuyordu. Tom, biricik k›z›n› ona en çok an›msatan
insand›. Tom da efendisine son derece ba¤l›yd›.
Bir süre sonra Tom’u karfl›s›na alarak, onu çok yak›nda özgür-
lü¤üne kavuflturaca¤›n› söyledi. Tom bu sözleri, yüzü sevinç içinde
parlayarak karfl›lad›.
Augustin, bu davran›fla içinden al›nm›flt›. Çünkü Tom’un ondan
ayr›lmaya bu kadar sevinece¤ini düflünmüyordu. Ona sitemle, gide-
ce¤ine bu kadar sevinmesine flafl›rd›¤›n› söyledi.
Tom ondan ayr›ld›¤›na sevinmedi¤ini, sevincinin yaln›zca özgür
bir insan olmas›ndan ileri geldi¤ini belirtti. Ayr›ca, özgür olduktan
sonra da efendisinin üzüntüsü geçmedi¤i sürece buradan gitmeyi
düflünmedi¤ini söyledi.
Augustin:
– Üzüntüm geçmedikçe burada kalacaks›n öyle mi Tom? Sen-
ce, bu ne kadar sürer?
Tom onu:
– Tanr› bilir efendim, diye yan›tlad›.
75
