DÜNYANIN SONU
Eva, çevresi beyaz örtülerle kapl›, beyaz giysiler içinde yat›yor-
du. Babas›, huzurlu bir ifadeyle, son uykusuna dalm›fl minik yavru-
sunu seyrederken, onun minik ellerine bakt›. Bir ara, odaya sessiz-
ce giren Ophelia’n›n yata¤›n bafl ucuna küçük bir yasemin demeti
yerlefltirdi¤ini hayal meyal gördü. Bu s›rada, odaya Topsy girdi. Op-
helia ona sert bir sesle, gitmesini söylerken, Augustine ona k›zarak:
– B›rak girsin... dedi.
Önce sessizce duran Topsy, bir süre sonra kimsenin önleyeme-
yece¤i bir biçimde, kendisini yerden yere atarak a¤lamaya ve art›k
kimsesiz kald›¤›n› söylemeye bafllad›.
Ophelia, onu zorlukla ve tatl›l›kla yat›flt›rarak kendi odas›na gö-
türdü.
Art›k odada, Eva’y› ziyarete gelenlerin ürkek ad›m ve f›s›lt›lar›n-
dan baflka bir fley duyulmaz olmufltu. Daha sonra cenazenin kald›-
r›lma ifllemleri bafllad›. Mezar, bahçenin bir köflesinde, Eva’n›n
Tom’la birlikte devaml› oturup konufltu¤u köflede haz›rlanm›flt›. Au-
gustin, kalabal›k aras›nda yap›lan ifllemleri izlerken, orada yatan›n
Eva olaca¤›na ve onu bir daha göremeyece¤ine bir türlü inanam›-
yordu. Anneyse, yata¤›nda h›çk›r›klarla a¤l›yor, yan›ndakileri her an
74
