Ö¤leden sonra, kumsalda kaplumba¤a yumurtas› arad›-
lar. O akflam ve cuma sabah›, kendilerine yumurta ziyafeti
çektiler.
Kahvalt›n›n ard›ndan kumsala kofltular. Yüzdüler, güreflti-
ler, sirkçilik oynad›lar. Yorulunca birbirlerinden ayr›l›p düflün-
celere dald›lar. Tom, ayak baflparma¤›yla kumlar› eflelerken,
elinde olmadan “Becky” diye yazd›¤›n› gördü ve hemen sildi.
Ama, biraz sonra ayn› ad› yine yazm›flt›. Kendine engel ola-
m›yordu. Kalk›p arkadafllar›n›n yan›na gitti.
Üçü de köyü, evlerini özlemifllerdi. Huck’la Tom, duygula-
r›n› bast›rmaya çal›fl›yorlard›. Özlemini en çok a盤a vuran
Joe olmufltu. Nerdeyse a¤layacakt›.
Tom’un gizli bir tasar›s› vard›. Daha sonra söyleyecekti.
Ama, çocuklar ille de geri dönmek için üstelerse, aç›klamak
zorunda kalabilirdi. Nefleli görünmeye çal›flt›.
– Bizden önce de bu adaya korsanlar gelmifltir. Bundan
kuflkum yok. Paralar›n› bir yere gizlemifllerdir. ‹çi alt›n ve gü-
müflle dolu bir sand›k bulmak istemez misiniz? Haydi gelin,
arayal›m!
Onun bu sözleri, ötekiler üzerinde yeterli etkiyi uyand›r-
mad›. Benzer birkaç giriflim daha sonuçsuz kald›. Joe, çok
üzgündü:
– Ben eve dönmek istiyorum. Burada çok yaln›z kald›k.
– Biraz sonra neflen yerine gelecektir. Avlad›¤›m›z bal›k-
lar› bir düflünsene. Böyle güzel kumsal› nerde bulabilirsin?
63
