– Bu o! Bunlar onun küçük parmaklar›, dedi.
Sonra heyecanla yüzüme ve saçlar›ma dokundu. Yumuflak bir ses-
le:
– Jane, dedi. Bu benim Jane’im de¤il mi?
– Evet, efendim. Sonunda geri döndüm. Oh efendim, o kadar mut-
luyum ki.
– Fakat bu gerçek mi? Bu bir y›l boyunca o kadar çok rüya, o ka-
dar çok hayalet gördüm ki... Jane, umar›m bir hayalet veya rüya de¤il-
sindir. Neredeydin? ‹yi misin?
– Evet, efendim. Çok iyiyim. Art›k kendi param var ve çal›flmak zo-
runda de¤ilim.
– Neden? diye sordu, sonra yavaflça ekledi. Evet, bu gerçek olma-
l›. Rüya de¤il. Önceki rüyalar›mda hiç paradan söz etmedin.
– Madeira’daki amcam öldü ve bütün paras›n› bana b›rakt›, dedim.
Buraya gelip yak›nda bir yerde yaflayabilirim, böylece sen de yaln›z
kalmazs›n.
– Fakat e¤er zenginsen birçok arkadafl›n vard›r. Benim gibi buda-
la bir körle beraber olmak istemezsin.
– Ben seninle kalmak istiyorum. Yaln›z ve üzgünsün. Bundan hofl-
lanm›yorum. Bunu de¤ifltirmek istiyorum. Üzülme Edward. Seni bir da-
ha b›rakmayaca¤›m, dedim.
Yan›t vermedi. Acaba çok mu ileri gitmifltim? De¤iflmifl miydi? Be-
ni hâlâ seviyor muydu? Yan›t›m› hemen ald›m. Birdenbire beni öptü.
– Oh, sevgili Jane’im. Bir daha gitmemelisin. E¤er gidersen ölü-
rüm. Benimle evlenir misin?
Mutlulukla:
– Evet Edward, e¤er beni seçersen, iste¤ine uyulacakt›r, dedim.
fiimdi flömineye odun atmal›y›m. Sonra da, akflam yeme¤i yemeliyiz.
– Ben akflam yeme¤i yemiyorum, dedi.
– Ama bu akflam yemelisin. Ben çok aç›m ve yaln›z yemek istemi-
yorum.
Ertesi sabah, Mr. Rochester’›n erkenden kalkt›¤›n› ve Mary’ye be-
nim hakk›mda sorular sordu¤unu duydum.
92
