SON KARAR
‹ngiltere’den ayr›laca¤› günün bir gün öncesine kadar, St. John be-
nimle hiç konuflmad›. O gece yemekten sonra, hepimiz ona “Güle gü-
le” dedik. Ertesi sabah erkenden yola ç›kacakt›. Önce Diana ve Mary
yukar› ç›kt›. Sonra da ben, St. John’a iyi yolculuklar diledim ve yukar›
ç›kmak üzere merdivenlere yürüdüm. Fakat beni durdurdu.
– Lütfen kal ve benimle bir dakika konufl, dedi. Seni k›rd›¤›m için
üzgünüm. Seni incitmek istemiyorum, ama Tanr›n›n bizim evlenmemizi
istedi¤ini biliyorum.
Korkmufltum, ama flimdi daha sakin görünüyordu. Öfkesi geçmiflti.
Efli olarak ona yapabilece¤im yard›mdan söz etti. Kolunu omzuma
atarak yavaflça:
– Hindistan hakk›nda bir karar verebildin mi Jane? diye sordu.
Bütün ev sessizdi. Konuflam›yordum. Birden, karanl›¤›n içinde bir
ses duydum.
– Jane! Jane! Jane! diye ba¤›r›yordu birisi.
Yüzüm bembeyaz oldu ve kendimi çok güçsüz duyumsad›m.
– Aman Tanr›m bu da ne? diye hayk›rd›m.
85
