— Ellerinizi verin bana. Benden yüz çevirmeyin. Yafll› am-
cama nas›l güveniyorsan›z bana da öyle güvenin.
Walter Fürst ona çekinmeden elini uzatt›. Arnold ise genç-
li¤inin etkisiyle hâlâ kuflkuluydu. Rudenz’e sordu.
— Siz, köylüyü hiçe sayard›n›z eskiden. fiimdi size nas›l gü-
venebiliriz?
— Köylüye sayg› gösteriyorum. K›l›c›m onu koruyacakt›r.
— Biz köylüler, tafll› topra¤› ifllemesini bildi¤imiz gibi ken-
dimizi korumas›n› da biliriz.
— O hâlde, birleflirsek birbirimizi koruruz. Daha güçlü olu-
ruz. Ama siz hâlâ neyi bekliyorsunuz?Gecikmek yanl›flt›r. Ba-
k›n, bu gecikme sonunda Wilhelm Tell’i yitirdik.
— ‹sa Yortusu’nu beklemeye and içtik.
— Ben orada de¤ildim ve sizinle and içmedim. Bu yüzden
harekete geçebilirim.
— Nas›l? Siz mi, diye flafl›rarak sordu Arnold.
Rudenz heyecan ve üzüntüyle konufltu.
— Ben kendimi ülkeme ve size karfl› sorumlu buluyorum.
Ayr›ca, o alçak zorbalar niflanl›m Berta’y› kaç›rd›lar.
— Ne? Buna da cesaret ettiler demek?
— Evet. Ne olursunuz dostlar, bana yard›m edin. Biliyorsu-
nuz Berta, her zaman sizlerden yanayd›. Benim gözlerimdeki
perdeyi de o kald›rd›. Onu bulmama yard›m edin.
— Ne yapmay› düflünüyorsunuz, diye sordu Walter Fürst.
Rudenz çaresizlikle ellerini iki yana açt›.
— Bilmiyorum. Onun nerede oldu¤unu da bilmiyorum. Onu
buluncaya dek belki de bütün kaleleri zorlamam›z gerekecek.
Arnold ona içtenlikle elini uzatt›.
— Gelin flövalye!.. Bize yol gösterin. Sizi izleyece¤iz. Bu-
68
Wilhelm Tell'in Ülkesi 28/03/2008 17:11 Page 68
