Herbert, kulaklar›n› indirdi, kuyru¤unu sallamaya bafllad›.
Bu hâliyle söyleneni anlad›¤›n› belirtiyordu. Bob, yerinden
kalk›p Ozara’n›n omzunu okflad›. Herbert da zenciye yaklafl-
t›. Çok dost olmayan bir edayla ayaklar›n› ve pantolonunu
koklad›.
– Ozara birkaç ad›m at, dedi Bob. Ama dikkatli ol.
Ozara korkudan kaskat› kesilmiflti; yine de baca¤›n› k›p›r-
datmaya çal›flt›.
Herbert yine tüylerini kabartm›flt›. ‹lk ad›m›n at›lmas›na
ses ç›karmad›. Sonra Bob’a dönerek onun memnun olup ol-
mad›¤›na bakt›. Bob:
– Aferin, diyerek Herbert’› okflad›. Bu çocu¤u ben seve-
rim, sen de sevmelisin. Biz art›k iki dostuz, öyle de¤il mi?
Herbert’›n sanki gözlerinin içi gülüyordu. Bob’a inand›¤›
belliydi. Ozara’dan uzaklaflt›. Biraz ileride yerde aç›k duran
bir kutunun yan›na gitti. Kutuda, baz› deniz hayvanlar›n›n ka-
buklar›yla birkaç garip alet vard›. Kenara da bir iki tabaka
cam k⤛t s›k›flt›r›lm›flt›.
Bob, koltu¤unun alt›ndaki bira fliflesiyle, köfledeki y›rt›k
p›rt›k koltu¤a çöktü. Ozara da önünde diz çökerek ayakkab›-
lar›n› ç›karmaya bafllad›.
Bob, kendi kendine konufluyordu:
– fiimdi say›n bay köpek, senin flan›na yak›fl›r bir ad bul-
mam gerek... Güzelli¤ine ve asaletine uygun bir ad olmal›...
fiöyle bir düflünelim bakal›m.
* * *
21
